Scherven zonder geluk

Ik denk niet dat er veel mensen zijn die er als kind al van droomde, om later als ze groot zijn een alleenstaande vader of moeder te worden. Ik in ieder geval niet. Ik wilde actrice worden of schrijfster. Maar ‘alleenstaand moeder ?! Nee, dat stond niet op mijn lijstje. Toch ben ik, tegen alle verwachtingen in, alle drie geworden. Omdat ik na de toneelschool voornamelijk met mijn carrière bezig was, en eerlijk gezegd ook niemand leuk genoeg vond om zwanger mee te worden, werd ik wat men noemt ‘een late moeder’. Pas na mijn veertigste ontmoette ik ‘de ware’, en kort daarop werd mijn dochter geboren. Op de valreep had ik alles wat m’n hartje begeerde. Een leuke man, een prachtig kind en een goed lopende carrière. Ik kon m’n geluk niet op, of wel? Zeker, want ook geluk kan op, is gebleken.

Na vijf jaar zijn we uit elkaar gegaan. En daar zat ik, verslagen en verdrietig over het opbreken van mijn gezin. En ook, al is het inmiddels lang geleden, zit daar soms nog verdriet. Want was het niet vooral ons kind dat ging scheiden? Letterlijk een vader en een moeder moeten verdelen. En hoe kon ik haar daar in helpen? Ik, die als ouder zelf even niet wist hoe nu dat veilige nest te zijn, als er één was gevlogen. Praten was lastig, voor ons allebei, want voordat ik er erg in had rolde er wel weer wat lelijks uit mijn mond, en mijn zesjarige wilde er al helemaal niet over hebben.

Kinderboekjes over ‘scheiden’ waren er toen niet zo veel, en wat er was vond ik confronterend en weinig subtiel met titels als: “ Tim heeft nu twee huizen” of “Een tandenborstel bij mama en bij papa”. Toch vond ik een paar oplossingen om het verwerkingsproces bij mijn dochter in gang te zetten. Als eerste liet ik haar maar eens een flink servies stuk smijten, en als tweede ben ik met haar gaan tekenen.Vooral dat porselein aan barrels luchtte haar behoorlijk op. Mijn dochter was boos. Dat voelde je aan alles, maar ze kon het niet kwijt. Op school vonden ze haar alleen maar “erg aanwezig”, “en of ze niet eens met iemand kon gaan praten”? Nou was praten wel het laatste waar dat kind zin in had. Bij elke poging tot iets van een gesprek sloten haar kaken zich als een oester.

Uiteindelijk ben ik naar de kringloop gegaan en heb een stapel oud servies gekocht. “Zo” zei ik tegen haar ” smijt die maar eens lekker tegen het muurtje in de tuin”. Ze keek me verbaasd aan. “ Ja, dat mag” vervolgde ik geruststellend “ nee, dat moet zelfs”. Nog steeds was daar grote twijfel, dus om het goede voorbeeld te geven heb ik éen van de borden gepakt en ‘beng’ tegen de muur stuk gegooid. Scherven zonder geluk, maar wel fijn. Daarna volgde mijn dochter aarzelend mijn voorbeeld. Bij elk bord werd ze enthousiaster en kwam er af en toe zelfs een kreet uit. Toen de doos met servies leeg was, zag ze er in ieder geval stukken beter uit.

Vanwege het buren gerucht, we waren net in een nieuwe buurt verhuisd, hebben we het bij deze ene keer gelaten. Daarna ben ik met haar gaan tekeningen en vertelde daar dan een verhaaltje bij. Hier is uiteindelijk ‘Marathon en Liefje’ uit ontstaan. Al tekenend en verhalen vertellend zijn we tot een mooi verwerkingsproces gekomen. Deze periode ligt inmiddels ver achter ons en hebben we een nieuw evenwicht. Maar ik gun iedereen hetzelfde. Wie weet kan Marathon en Liefje ook bij jullie een uitkomst bieden. Ik hoor het graag.